Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/135

 Paweł skinął głową, otworzył biurko i wydobył z szuflady kilkanaście kartek zadrukowanych na ręcznej maszynie.
 — Komunikat Polskiej Agencji Ekonomicznej — przeczytał nagłówek Tolewski — nie wiedziałem, że taka istnieje...
 — Bo też niebardzo istnieje — zaśmiał się Paweł — zobacz pan ustęp zakreślony czerwonym ołówkiem.
 Była to wiadomość o zachwianiu się jednej z najstarszych firm przemysłowych, Zakładów Braci Dalcz. Kryzys i nieoględna gospodarka doprowadziły do ruiny to niegdyś świetne przedsiębiorstwo. Prowadzone ostatnio rokowania z kapitalistami zagranicznymi znowu uległy rozbiciu. Zwrócenie się firmy o nadzór sądowy oczekiwane jest lada dzień.
 Tolewski wyszczerzył żółte zęby:
 — Mam to babie jutro pokazać?
 — Jutro. Ale przedtem zatelefonuj pan do mnie. No, a teraz zmiataj pan tędy, przez kuchnię, bo tam już czekają na mnie. Zaraz. Przeprowadziłeś się pan do Bristolu?
 — Od wczoraj, panie dyrektorze.
 — Do licha, sprawże pan sobie wreszcie porządniejsze ubranie. Za kilka dni musisz pan wyglądać na burżuja.
 Zatrzasnął drzwi i przeszedł do salonu Haliny, gdzie oczekiwał już od dłuższego czasu Jachimowski.
 Paweł położył przed nim dwa arkusiki papieru, zapisane równem czytelnem pismem ś. p. Wilhelma Dalcza.
 — Znalazłeś? — zapytał po chwili.
 — Tak. Jakiś Tolewski. Więc co?
 — Odszukałem go. Ma się rozumieć nie osobiście. Podobno sprytna sztuka.
 — Przemysłowiec?
 — I tak i nie. Przeważnie kapitalista. Tu sprzeda, tam kupi. Rozumiesz? Zapewniają, że ma nos do in-