— A wy tutaj! — a jeden z nich nie omieszkał dodać:
— Wsio taki, wy pawstaniec!
I znowu z panną Julią trzeba było przyjąć rolę narzeczonych, karmić ich, poić i zabawiać, aż rankiem dopiero zabrali się do wymarszu.
Żegnając się ze mną, ten sam zawsze młokos powtórzył mi swoje:
— A wsio taki, wy pawstaniec!
Gdyśmy się upewnili, że Moskale pomaszerowali do Hrubieszowa, wydostałem moje papiery, które bezpiecznie w nawozie były ukryte, a przeprosiwszy moich gospodarzy i ich piękną i zacną siostrzyczkę, za tyle sprawionego im kłopotu, — na zawsze ich pożegnałem.
Co jednak może wzrok oczów panieńskich.
Moskale tak byli niemi oślepieni, że ranny braciszek gdzieś w pokoiku spokojnie przeleżał, pomimo robionych rewizyj.
„Oj, nie zginęła jeszcze Ojczyzna
Bo gdzie niewiasty tak czują..“
............
nuciłem odjeżdżając ku Chełmowi.
Wyprawa więc Tyszowska nie udała się, a czy jej kto potem próbował i z jakim skutkiem? — tego nie wiem, losy bowiem gdzieindziej mię zagnały.
| · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · | · |
