Strona:Bolesław Raczyński - Teorya muzyki.djvu/13

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

3. Wiolonczel.
4. Kontrabasów.
Skrzypce (pokazać instr.) składają się:
a) Z pudła rezonansowego.
b) Z szyjki, do której przyklejona jest deseczka zwana gryfem.
c) Głowy z kołkami, na które nawija się struny.
d) Ze strunnika.
e) Z podstawki.
W celu połączenia wierzchniej części pudła rezonansowego z dolną, wstawiona jest wewnątrz t. z. »dusza«. Dusza przez połączenie wierzchniej, z dolną częścią pudla, wzmacnia brzmienie tonu.
Struna przez potarcie smyczkiem drga, przez co wydaje ton.
Smyczek składa się:
a) Z pręta, do którego przyśróbowana jest »żabka«.
b) Z włósia, umocowanego w żabce i na końcu pręta.
Wysokość tonu zależna jest od grubości, długości i napięcia struny.
Zmieniamy wysokość tonu przez skracanie struny, za naciśnięciem palca ręki lewej.
Altówka, wiolonczela i kontrabas są wielkiemi, większymi i największymi skrzypcami (pokazać instrumenta).
Zestrój wymienionych instrumentów tworzy orkiestrę smyczkową.
Z innych instrumentów strunowych wydobywamy ton nie za pomocą smyczka, lecz przez szarpanie lub uderzanie strun. Do tych należą: arfa, fortepian, mandolina, cymbały.
Arfa jest dużym instrumentem w kstałcie trójkąta, w którym zozpięto struny. Za pomocą szarpamia strun wydobywamy ton. Arfa jest bardzo często używana w orkiestrach.
Fortepian jest właściwie arfą. Ton wydobywamy przez uderzenie młotkiem w strunę.
Cymbały są miniaturowym fortepianem w którego struny uderzamy bezpośrednio młoteczkami. Młoteczki trzyma