Strona:Bolesław Prus - Kroniki 1875-1878.djvu/12

 — O takim to ani słyszałem — mówi krawiec i ciągle kraje.
 — Niesłychana rzecz — dziwi się kawaler. — Mówiłem im, żeby obstalowali sobie u pana po trzy garnitury, skutkiem czego mieli być tu dzisiaj. Słowo honoru! Do widzenia.
 — A hum — mruczy krawiec.
 Tymczasem młodzian wychodzi, lecz za chwilę wraca się już z ulicy.
 — A propos! Potrzebuję syberynowego paltota, panie, panie Naparstkiewicz.
 — Wiem! — odpowiada krawiec.
 — Sprawunek ten chciałbym zrobić koniecznie u pana, słowo honoru!
 — Owszem — mówi krawiec — ale my tu mamy jeszcze zeszłoroczny rachuneczek...
 — Czy być może?... Ach! prawda! to za ten garnitur...
 — Co to jeszcze w listopadzie...
 — Prawda! prawda!... Byłem całą zimę na polowaniu u mojej ciotki jenerałowej... słowo honoru!...
 — Tak?... A mnie tu ktoś mówił, że pan jest w jakimś kantorze za Żelazną-Bramą...
 — Ileż to? — przerywa młodzieniec.
 — Bagatel! — mówi krawiec — tylko dwadzieścia rubli; odda pan to, dołoży pan zaliczkę i paltocik będzie.
 Po przełamaniu w taki sposób pierwszych lodów nie pozostaje kawalerowi nic więcej, jak doczekać się dnia o tyle ciepłego, aby bez naraże-