Strona:Bolesław Prus-Najogólniejsze Ideały Życiowe.djvu/028

 Człowiek, który raz zatruł sobie duszę widokiem ideału, już dopóty nie dozna spokoju, dopóki nie zacznie urzeczywistniać na tej ziemi, swoich nieziemskich widzeń.
 Praca taka łączy się z wielkiemi trudami, ale i z niewysłowioną rozkoszą. Prawda to, że rezultat jej nigdy nie odpowiada „ideałom;“ mimo to, tak prześciga rzeczywistość, że prawie cudem wydaje się między dziełami natury, nie mogącemi zaspokoić naszego ducha.
 Ideał więc — jest to umysłowy obraz rzeczy jeszcze nie istniejącej, ale upragnionej, potrzebnej nam do szczęścia. Ale cóż znaczą: „Ideały życiowe?“
 Są to, ideały, potrzebne w życiu realnem i dające się urzeczywistniać.
 Któż z nas nie pragnął np. wiekuistej młodości, kto nie tęsknił do wiecznej wiosny, kto nie marzył o istnieniu wolnem od trosk, kto nie pożądał wszechwiedzy?...
 Są to ideały wielkie i piękne, może najpiękniejsze, jakie urodziła dusza ludzka, ale — ideały niedosięgalne w tem życiu.
 Natomiast — skromny dobrobyt, zabezpieczenie się od chorób zaraźliwych, życzliwość bliźnich, dzieła sztuki, spokojny nastrój ducha, ciągle napływające wiadomości o nowych postępach myśli i pracy ludzkiej i t. d., są to ideały życiowe.
 Takich ideałów życiowych jest mnóstwo. Dotyczą one bądź człowieka, bądź społeczeństwa, a nawet tej części natury, wśród której człowiek mieszka i tych licznych przedmiotów, które go otaczają.
 Być zdrowym, zamożnym, czysto odzianym, mieć wesoły nastrój uczuć, energię i odpowiedni