Strona:Bogdan Wojdowski - Chleb rzucony umarłym.djvu/435

 — Herr Offizier, wie weit ist es nach Treblinka?
 — Wody! Wody!
 — Marsz, jak ja dam wody, to ci bańki nosem pójdą. Może jeszcze kogutka na ból głowy? Ruszaj się, ruszaj.
 — Leon Skórko! Skórko! Skórko!
 — Ciszej.
 — Zatkaj sobie uszy, delikatny... widzicie go.
 — Wie weit, Jude? Oho, das ist fast unglaublich. Du, Schwein!
 — Herr Offizier, bitte. Ojojoj! Panie oficerze, bardzo proszę, tylko niech mnie pan tak nie bije. Herr Offizier, bitte.
 — Ich habe dir doch alles geruau erklärt, Jude!
 — Z początku nie rozumiałem, ale pan mi wszystko świetnie wyjaśnił. Danke, unsere Gendarmen sind von allen geachtete Menschen.
 — Zapomniałam grzebienia na śmierć. Boże mój, i co teraz będzie?
 — Mame, mame.
 — Wariacie, gdzie lecisz bez palta. Powiedz im, że nie możesz tak iść do figury, to ci pozwolą wrócić na górę po palto. Temu powiedz, temu... Panie policjancie.
 — Nie mam sił tego słuchać. Krzyk, wrzask.
 — Mame, daleko jeszcze i cały czas prosto? A ten pan przed nami też idzie prosto?
 — Puśćcie mnie, przecież nie będę wlókł się za kobietami z dziećmi. Paszport! Ja mam szwajcarski paszport i muszę do żandarma. Herr Gendarm, ich hatte die feste Absicht abzureisen.
 — Chaja, Chaja, wracaj!
 — Mówię panu z całkowitym przekonaniem, proszę mi wierzyć, to wszystko razem nie może