Strona:Björnstjerne Björnson - Tomasz Rendalen.djvu/196

 — Nie wymawiaj tego słowa, Tinko! — przerwała jej Nora, czyniąc gest odporny — Jest mi ono wstrętne od czasu, gdy go używa Mila... Mila też się zachwyca... Czy możesz sobie to wyobrazić?
 — Dobrze, więc nie powiem „uwielbia“...
 — Proszę cię bardzo!
 — Powiem tedy, że ktoś, co się interesuje wszystkiem pięknem i wielkiem, jak to czynisz ty, ktoś jak ty odważny... bo wiem, że dałabyś życie za to, co uznajesz za dobre i wzniosłe...
 — Tak, to prawda, Tinko! — zawołała, siadając na łóżku — O jakaż rozkosz słyszeć te słowa i to z ust twoich, Tinko! Ach, byłam starta w proch!
 — Czekaj że, niech skończę. Otóż czyż nie hańba, by ktoś taki jak ty, mógł być zwykłym pawiem?
 — Pawiem?
 — Oczywiście wyglądasz zupełnie jak paw.
 — Ja?
 — To nie moje porównanie...
 — Rozumiem dobrze.
 — To powiedziała Tora!
 — Tora? Ach! Obłudnica!
 — Tora ma słuszność! Wyglądasz najdokładniej na pawia, Noro. Masz małą, szczupłą twarzyczkę... Przytem jesteś tak filigranowa...
 — Ależ, Tinko!
 — To szczera prawda! Wszystkie przyjaciółki tak sądzą. Uważasz resztę koleżanek za oczka na twym pawim ogonie... tak ci się wydaje.
 Nora padła na łóżko, szlochała, zawodziła, zakopała twarz i ręce w poduszkę, a Tinka dodała:
 — Obraziłaś Torę. Jesteś tak kapryśna...
 — To prawda! — jękła z poduszki.