11. Miłosierdzie i prawda potkaią się z sobą; sprawiedliwość i pokóy pocałuią się.
12. Prawda z ziemi wyroście, a sprawiedliwość z nieba wyyrzy.
13. Da téż Pan i czesne dobra, a ziemia[1] nasza wyda owoc swóy.
14. Sprawi, że sprawiedliwość przed twarzą iego póydzie, gdy postawi na drodze nogi swoie.
I. Prorok wybawienia z ciężkości żądaiąc utrapienie swoie, Bożą dobrotliwość i nieprzyiaciół swych srogość opisuie. II. Prosi, aby go duchem i boiaźnią swoią rządził, i modlitwy iego wysłuchał.
1. Modlitwa Dawidowa.
Nakłoń, Panie! ucha twego, a wysłuchay mię; bomci nędzny i ubogi.
2. Strzeżże duszy moiéy, bom iest ten, którego ty miłuiesz; zachoway sługę twego, Boże móy! który ma nadzieię w tobie.
3. Zmiłuy się nademną, Panie! albowiem do ciebie na każdy dzień wołam.
4. Rozwesel duszę sługi twego; bo do ciebie, o Panie! duszę swą podnoszę.
5. Boś ty, Panie! dobry[2] i litościwy, i wielce miłosierny wszystkim, którzy cię wzywaią.
6. Wysłuchayże, Panie! modlitwę moię, a posłuchay pilnie głosu proźby moiéy.
7. Wzywam cię w dzień ucisku mego; bo mię ty wysłuchasz.
8. Niemasz żadnego[3] podobnego tobie między bogami, a Panie! i niemasz takowych spraw, iako są twoie.
9. Wszyscy narodowie, któreś ty stworzył, przychodząc kłaniać się będą przed obliczem twoiém, Panie! i wielbić będą imię twoie.
10. Boś ty iest wielki, a czynisz cuda; tyś sam iest Bogiem.
11. Naucz mię[4] Panie! drogi twoiéy, abym chodził w prawdzie twoiéy, a ustanów serce moie w boiaźni imienia twego;
12. A będę cię chwalił, Panie, Boże móy! ze wszystkiego serca mego, i będę wielbił imię twoie na wieki,
13. Ponieważ miłosierdzie twoie wielkie iest nademną, a tyś wyrwał duszę moię z dołu głębokiego.
14. O Boże! powstali hardzi przeciwko mnie, a rota okrutników szukała duszy moiéy, ci, którzy cię przed oczyma niemaią.
15. Ale ty, Panie, Boże silny i litościwy, i nierychły ku gniewu, i wielce miłosierny, i prawdziwy![5]
16. Weyrzy na mię, a zmiłuy się nademną, dayże moc twoię słudze twemu, a zachoway syna służebnicy twoiéy.
17. Okaż mi znak dobroci twoiéy, aby to widząc ci, którzy mię maią w nienawiści, zawstydzeni byli, żeś mię ty, Panie! poratował, i pocieszyłeś mię.
I. Lud Boży po nawróceniu z Babilonu wysławia kościół i miasto Ieruzalemskie, iż ie Bóg umiłował nad inne, a do niego pogańskie narody przez Pana Chrystusa powołać postanowił.
1. Synom Korego psalm i pieśń.
Fundament iego iest na górach swiętych.
2. Umiłował Pan bramy Syońskie nad wszystkie przybytki Iakubowe.
3. Sławne o tobie rzeczy powiadaią, o miasto Boże! Sela.
4. Wspomnę na Egipt, i na Babilon przed swymi znaiomymi; oto, i Filistyńczycy, i Tyryyczycy, i Murzynowie rzeką, że się tu każdy z nich urodził.
5. Także i o Syonie mówić będą: Ten i ów urodził się w nim; a sam Naywyższy ugruntuie go.
6. Pan policzy narody, gdy ie popisować będzie, mówiąc: Ten się tu urodził. Sela.
7. Przetoż o tobie śpiewać będą z pląsaniem wszystkie siły żywota mego.
