I. Podawa sposób, iako się ma człowiek Bogu modlić w nieszczęściu swém. II. Uskarza się, że go Bóg odrzucił, utrapienie swoie wyliczaiąc.
1. Pieśń a psalm synów Korego przednieyszemu śpiewakowi na Machalat ku śpiewaniu, nauczaiący, (złożony) od Hemana[1] Ezrahytczyka.
2. Panie, Boże zbawienia mego! we dnie i w nocy wołam do ciebie.
3. Niech przyydzie przed oblicze twoie modlitwa moia; nakłoń ucha twego do wołania mego.
4. Bo nasycona iest utrapienia dusza moia, a żywot móy przybliżył się aż do grobu.
5. Poczytano mię między te, którzy zstępuią do dołu; byłem iako człowiek bez wszelakiéy mocy.
6. Policzony iestem między umarłymi; iestem iako pobici,leżący w grobie, na które więcéy nie pamiętasz, którzy są od ręki twoiéy wytraceni.
7. Spuściłeś mię w dół naygłębszy, do nayciemnieyszego i naygłębszego mieysca.
8. Doległa mię zapalczywość twoia, a wszystkiemi nawałnościami twemi przytłoczyłeś mię. Sela.
9. Dalekoś oddalił znaiome moie odemnie, którymeś mię bardzo obrzydził, a takiem zawarty, że mi nie łza wyniść.
10. Oko moie zemdlało od utrapienia mego; wzywam cię, Panie! na każdy dzień, wyciągaiąc do ciebie ręce moie.
11. Izali przed umarłymi cuda czynić będziesz? izali umarli powstaną, aby cię wysławiali? Sela.
12. Izali opowiadane będzie w grobie miłosierdzie twoie? a prawda twoia w zginieniu?
13. Izali poznaią w ciemnościach cuda twoie? a sprawiedliwość twoię w ziemi zapamiętania?
14. Lecz ia, Panie! do ciebie wołam, a z poranku uprzedza cię modlitwa moia.
15. Przeczże, o Panie! odrzucasz duszę moię, a zakrywasz oblicze twoie przedemną?
16. Iamci utrapiony, i prawie iuż umieraiący od gwałtu; ponoszę strachy twoie, i trwożę sobą.
17. Powstał przeciwko mnie srogi gniew twóy, a strachy twoie wytraciły mię.
18. Ogarniaią mię iako woda przez cały dzień; obtaczaią mię gromadno.
19. Oddaliłeś odemnie przyiaciela i towarzysza, a znaiomym moim iestem iako w ciemności.
I. Prorok wielbi dobroć i prawdę Bożą na wszystkich rzeczach stworzonych, ale naybardziéy kościołowi Bożemu oświadczoną. II. Przypomina zacne obietnice od Pana Dawidowi i potomstwu iego duchownemu, uczynione. III. O ziszczenie ich prosząc Pana chwali.
1. Nauczaiący (złożony) od Etana[2] Ezrahytczyka.
2. O miłosierdziach Pańskich na wieki śpiewać będę; od narodu do narodu opowiadać będę usty swemi prawdę twoię.
3. Rzekłem bowiem: Miłosierdzie na wieki budowane będzie; na niebiesiech utwierdziłeś prawdę twoię, o któreyś rzekł:
4. Postanowiłem[3] przymierze z wybranym moim; przysiągłem Dawidowi, słudze swemu,
5. Że aż na wieki utwierdzę nasienie twoie, a zbuduię od narodu do narodu stolicę twoię. Sela.
6. Przetoż, Panie! wysławiaią niebiosa cud twóy, i prawdę twoię w zgromadzeniu świętych.
7. Albowiem któż na niebie[4] przyrównany może bydź Panu? kto podobień iest Panu między synami mocarzów?
8. I w zgromadzeniu świętych bardzo iest Bóg straszliwy, a straszny nadewszystkie, którzy są około niego.
9. Panie, Boże zastępów! któż iest iakoś ty, Pan mocny? bo prawda twoia iest około ciebie.
