z jego przedstawicieli wójt Mikołaj nosi już polskie przezwisko Barana. Ów Baran i syn jego Jan, byli już ostatnimi wójtami dziedzicznymi miasta, za pozwoleniem właśnie królewskiem ustąpiwszy swe prawa miastu. Suma, 300 kop groszy, którą zapłacono za wójtowstwo, świadczy wymownie o zamożności ówczesnego Kalisza, jak i dochodowości samego wójtowstwa, która w znacznem stopniu uwarunkowana była liczebnością miejscowego mieszczaństwa[1]. Od chwili wykupienia wójtowstwa, uzyskiwali kaliszanie korzystną autonomię sądową, co było zawsze ideałem wszystkich miast, cieszących się prawem niemieckiem. Nie małe miało znaczenie i to, że odtąd wszystkie dochody, należące przedtem do dynastji wójtowskiej, przechodziły na rzecz miasta. A były to dochody znaczne, składały się na nie bowiem czynsze z kramów i jatek, dochody z karczmy łaźni, rybołówstwa, łąki i ogrodu wójtowskiego, wreszcie ⅓ części dochodu z kar sądowych.
Pustoszony podczas zamieszek wewnętrznych, niszczony przez litwinów i krzyżaków, zaczyna się Kalisz szybko odradzać i rozrastać pod dobroczynnemi rządami Króla Kmiotków. Gospodarny monarcha otacza miasto potężnemi murami; cztery bramy miejskie Łazienna, Wrocławska, Piskorzewska i Toruńska łączyły Kalisz z okolicą, dla której był on gospodarczem centrum.
- ↑ Ibidem III. Nr. 1414.
