Strona:Augustyn Thierry - Spiskowcy.djvu/54

 — Pojedynek?... Winszuję!... Z jakiejż to racji?
 — Staję w obronie mego honoru... twojego, ojcze.
 — Mojego honoru?!
 Przy tych słowach hrabia Besnard wstał z fotelu.
 — Mojego honoru? — powtórzył. Któż to ośmielił się na niego się targnąć?
 — Wczoraj wieczorem w czasie balu w pałacu, jakiś człowiek miał odwagę do twojego nazwiska dodać te wyrazy: «rasa katów». Znieważył mego dziadka, ciebie, ojcze, nas wszystkich nareszcie! Napaść była publiczną, publiczną była odpowiedź... Spoliczkowałem go.
 — I ty go chcesz zabić! — zawołała Marja-Anna.
 Bardzo blady hrabia Besnard teraz z miłością spoglądał na syna. Ten jego Marcel, lekkomyślny, jak tylu innych, libertyn nawet, to prawda, ale odważny i lojalny. To okupywało jego błędy.
 Starzec wyciągnął do niego rękę.
 — Dobrześ zrobił, mój synu! Kult honoru jest jednym z obowiązków, jakie Bóg na nas włożył. W takich razach pojedynek jest konieczny, jest obroną rodzin, nazwiska, honoru!... Tutaj ludzie mają słuszność, nie prawo... Nazwisko oszczercy?
 — Jakiś książę de Carpegna.
 — Włoch!... Wszystko się wyjaśnia... Ile może mieć lat?
 Syn badawczo spojrzał na ojca: wyraz twarzy starca przestraszył go. Przeczuwał tłumioną wściekłość w duszy ojca, a może tajemne życzenie pomszczenia się osobiście. Uznał za stosowne skłamać:
 — Ile lat?... Mniej więcej w moim wieku... Zwyczajna kłótnia młodych ludzi.
 — Przecież obraza miała miejsce? Wszak spoliczkowałeś go?
 — Ba! — odpowiedział wesoło Marcel. Odparcie było może zbyt energiczne, i, jak śpiewają w wodewilach, «zbyt gwałtowne zaproszenie na śniadanie».