Strona:Artur Conan Doyle-Groźny cień.djvu/024

kiedy pośliznęła mi się noga i przypadek rozstrzygnął trudną kwestyę.
 Człowiek ów schylał się właśnie i wyciągając długą szyję, pomagał malcowi przedostać się przez zbite okno, kiedym, jak ciężki pocisk, zwalił się na niego, przytłaczając w miejscu, gdzie szyja staje się tak zwaną pacierzową kością.
 Wydał tylko rodzaj urywanego, świszczącego krzyku, padł na wznak i potoczył się ciężko, głęboko ryjąc ziemię.
 Towarzysz jego dał susa w bok i w mgnieniu oka zniknął po za murem.
 Ja zaś usiadłem w trawie i jąłem wrzeszczeć w niebogłosy, usiłując jednocześnie rozcierać prawą swoją nogę, w której uczuwałem ból tak nieznośny, jakby ją kto ściskał w rozpalone do białości kleszcze.
 Nic więc dziwnego, że nie upłynęła chwila, kiedy dom w pełnym komplecie, z dyrektorem na czele i stajennym, niosącym latarnię, zbudził się i biegł do sadu.
 Tutaj wyjaśniono sprawę w oka mgnieniu.
 Jęczącego złodzieja umieszczono na zerwanej okiennicy i zabrano pod silną eskortą.
 Mnie zaś poniesiono w tryumfie i złożono troskliwie w specyalnej sypialni, gdzie wkrótce przybył chirurg Purdie, młodszy z dwóch lekarzy, noszących to słynne nazwisko, i umiejętnie złożył moją połamaną goleń.
 Potem opatrzono rzezimieszka, doktór orzekł,