Strona:Arthur Howden Smith - Złoto z Porto Bello.djvu/371

 Z za windy kotwicznej przywitał nas głos Moiry.
 — Czy to ty, Bob? O dzięki Bogu, dzięki Bogu!
 — A twoja ręka? — wyjąkałem.
 Przycisnęła ją do moich ust.
 — Oto ona! — rzekła. — Żebyś tylko kiedyindziej był tak ostrożny!
 Pospieszyłem naprawić swe uchybienie i na chwilę połączył nas błogi uścisk.
 — Czy to było pomyślane serjo? — zapytała nieśmiało.
 — Pomyślane! Od dnia, gdym posłyszał luby dźwięk twego głosu w...
 Z dołu, poniżej bakortu, doszedł nas przytłumiony gwizd.
 — To Darby! — zawołała Moira. — On spuścił się w dół po linie kotwicznej, by dostać się na jedną z łódek, które miały odjechać na ląd celem nabrania wody i nie odpłynęły.
 Piotr skinął na nas niecierpliwie z nad poręczy.
 — Nie rozmawiajmy — nakazał zrzędnie. — Choćmy.
 Mieliśmy na podorędziu zwój zapasowej liny, więc spuściliśmy go za burtę i jedno po drugiem zsunęliśmy się w łódkę, którą Darby umocował koło nasady buszprytu. Prąd rzeczny obrócił był Konia morskiego rufą ku miastu, przeto Darby i ja ujęliśmy paczyny i zaczęliśmy spokojnie wiosłować wzdłuż olbrzymiego kadłuba okrętowego w stronę rozsianych światełek, co w mroku wskazywały nam Savannah. Jakże piękne wydawały się nam te nikłe połyski latarni i kaganków w tem szczerem pustkowiu! Oczarowywały nas urokiem bezpieczeństwa, może i przytulności domowej.
 Jednawkże nie byliśmy całkiem bezpieczni. Ponad nami majaczył zrąb ogromnego korabia, którego strzelnice szczerzyły się nakształt kłów, a reje i liny wznosiły się jak niewód gotów do zarzucenia. Na pokładach aż wrzało od rozbójników, walczących i biegających; słychać było dzikie okrzyki, brzęk stali, a od czasu do czasu i strzał pistoletowy.
 Minęliśmy gromadę łodzi, przytroczonych do bocznej drabinki, nie chcąc tracić czasu na ich odcięcie i puszcze-

359