cisawą. Z tego rozczynu można otrzymać znów uromelaninę za dodaniem kwasu octowego, który jednakże nigdy nie wydzieli jéj w zupełności, tak że znowu część jakaś uromelaniny pozostanie w rozczynie. Kwas siarkowy zgęszczony rozpuszcza toż samo uromelaninę, z którego rozczynu wydziela się znowu za dolaniem wody. Naostatek rozpuszcza się téż uromelanina w kwasie azotowym.
Mówiąc o barwikach moczu wykazanych przez Thudichuma nie możemy pominąć urofeiny Hellera[1] mimo że to uczynił Thudichum w swéj rozprawie. Odczynnikiem podanym przez Hellera na uroteinę jest kwas siarkowy angielski zgęszczony. Przy zmięszaniu pewnéj małéj ilości moczu z nieco mniejszą ilością tegoż kwasu, wlewając mocz do tegoż powstaje zabarwienie cisawe, brunatno-czerwonawe, podobne do burgundzkiego wina. Jestto zwykły sposób poszukiwania urofeiny przy rozbiorach moczu. Heller nie wytłumaczył przyczyny powstawania téj barwy; przypuszczano tylko w ogóle, że przez działanie tak silnego odczynnika jakim jest kwas siarkowy zgęszczony, powstaje jakiś rozkład istót znajdujących się w moczu; wszakże domysłu tego nie poparto żadnemi poszukiwaniami. Powtarzając prace Thudichuma doszliśmy do tego przekonania, że urofeina nie jest czém inném jak urochromem, przyczyną zaś cisawego lub niekiedy jeszcze brunatniejszego, prawie czarnego, zabarwienia przy wyż wymienioném zmięszaniu moczu z kwasem siarkowym, są ciała rozkładowe urochromu. Tym sposobem próba Hellera mająca wykazywać urofeinę, jest właściwie
- ↑ Archiv für physiologische und pathologische Chemie v. Dr. J. Florian Heller.
