Strona:Antoni Pietkiewicz - Gość z grobu.djvu/7

 Wszystko to dzisiaj umiem po imieniu nazwać, umiem odgadnąć łatwą do odgadnienia przyczynę takiego stanu rzeczy, umiem, niestety, smutne wyprowadzić wnioski; lecz wówczas, widziałem tytko przedmioty, które po raz piérwszy dopiéro uderzały budzącą się wyobraźnię moję, i żywą przejmowały mię ciekawością. Niezliczonemi więc pytaniami zarzucałem kochaną matkę, a na wszystko paluszkiem wskazując, co chwila wołałem: a to co? a to dla czego?
 I uderzony widokiem wspaniałych pałaców,
 — Co to, droga mamo? — krzyknąłem.
 — To pałac — odrzekła matka.
 — Pałac! cóż to jest pałac? — spytałem znowu.
 — Pałac — odpowiedziała matka — jest to dom wielkiego Pana.
 — A cóż to jest wielki Pan? — spytałem znowu.
 — To taki człowiek — odrzekła — co nigdy nic nie robi, chyba tylko pieniądze liczy, bo inni ludzie na niego pracują; jeno zajada same przysmaczki, spija słodkie napoje, ciągle się bawi, bo ma mnóstwo zabawek i żywych lalek, ma prześliczne sukienki, koniki, pieski, strzelbeczki, i wszystko, czego tylko zechce. A ci, co tu naokoło żyją, jemu tylko służą.
 — To dobrze być wielkim Panem! — zawołałem zachwycony tym obrazem.
 — O! i bardzo dobrze! — odrzekła matka z westchnieniem.
 — A to co? — spytałem znowu, wskazując na opuszczony kościołek.
 — To kaplica, — odpowiedziała matka.
 — Cóż to jest kaplica?
 — To domek Boga.