Strona:Antoni Ferdynand Ossendowski - Od szczytu do otchłani.djvu/305

 Nagle Mironow się odezwał. Bił w ścianę czemś twardem, uderzenie było mocne i wyraźne.
 — Piotrze, słyszysz? — pytał sygnał, biegnąc zdaleka.
 Szydło uderzył jeden raz.
 — Słuchaj, — wystukiwał Mironow — umierać ciężko, wiem to, szczególnie jeżeli bez walki! Umrzyj... sam...
 Aresztanci przestali oddychać... Szydło długo milczał, walcząc z myślami, wreszcie spytał:
 — Naucz!...
 Znowu całe więzienie przyczaiło się i słuchało.
 Mironow tym samym, pewnym stukiem rzucił jedno słowo:
 — Szkło!...
 Wszystko umilkło, lecz ludność więzienia jeszcze staranniej łapała każdy dźwięk, rodzący się w ciszy nocnej. Wreszcie dosłyszeli, suchy, syczący brzęk, raczej zgrzyt pękającego szkła.
 Cisza...
 Warta zaczęła się zmieniać. Rozległy się głosy żołnierzy i dozorców, chrzęst karabinów, odgłosy kroków i znowu cisza...
 Wtedy, biegnąc od cegły do cegły, przemknęło wołanie Mironowa:
 — Szydło!
 Milczenie odpowiedziało na to wołanie... Znowu sygnały, szybkie, trwożne.
 — Szydło! Szydło!
 Skazaniec nie odpowiadał.
 — Już wszystko skończone — rzekł głosem ponurym Bojcow. — Boże, zlituj się nad jego duszą!
 Słowa starego aresztanta zmieszały się z trwożnem stukaniem Mironowa.
 — Szydło!... Szydło!