Strona:Andrzej Strug - Z powrotem.djvu/63

 I wielki, niepowstrzymany gniew, sprawiedliwy gniew ojcowski porwał go, ścisnął za serce, zatamował oddech, buchnął krwią do głowy, kurczem zwarł gardło. l porwał się stary z poduszek i zaniósł się w strasznym kaszlu. To już koniec — pomyślał — to już koniec, dusi mnie. Boże miłosierny, dusi, dusi...
 W pokoju światło. Stary przymyka oczy i rzęzi i chrapie i chwyta uciekające wciąż powietrze.
 Powoli uspakajał się pod kojącem zimnem okładów na chorem sercu, wypoczywał, czując koło siebie troskliwe krzątanie się. —
 Niech brat usiądzie, lekarstwo.
 — A możeby już zaczekać do rana?
 — Nie można, doktór kazał.
 Co za straszna gorycz. Co za bezlitośne pragnienie.
 — Wody? Brat żartuje. Woda — to trucizna. Sto razy mówił doktór.
 — Lodu... choć grudkę — jęczał stary.
 Oddech staje się głębszy, spokojniejszy; półgłosem mówi coś siostra. Nie słucha, ale rad dźwiękom głosu ludzkiego. Poczciwa ta stara, poczciwa...
 — Idź już, idź spać siostro, dobranoc.
 — Posiedzę jeszcze, spać mi się nie chce. Poczytałabym, dobrze?
 — Idź siostra spać, dosyć tego markowania!
 — Dobranoc.
 Znowu cisza, martwa, śmiertelna, nie do wytrzymania dla człowieka żywego. W tej naprężonej ciszy taiły się po ciemnych kątach pokoju przejmujące szepty i głębokie, bolesne westchnienia. Wyczuwało się