Arcybogatą treść książka ta w sobie zawarła, choć dzieje tylko dwudziestu czterech opiewa godzin. Treścią jej są przeżycia skazańca w ciągu ostatniej doby przed wykonaniem wyroku... Czyta się książkę do końca jednym tchem i odkłada z przeświadczeniem, że tak być musiało... Niema tam nic niepotrzebnego... żadnej sztuczności, żadnej blagi... I ta prostota właśnie... jest świadectwem artystycznej dojrzałości twórcy, i w niej to właśnie mieści się tajemnica tego wrażenia przemocnego, jakie książka na czytelniku czyni... Temat sam nastręczał trudności niezmierne. Przezwyciężył je jednak wielki talent“. (Przedświt Nr. 1, 1909 r.).
„Andrzej Strug zapewnił już sobie własne stanowisko w naszej literaturze i pochwał nie potrzebuje... Nastrojowość jego to — nie ta nikła i beztreściwa, jak u wielu innych — ale żywa, przedmiotowa, ujmująca pięknem wykończenia“... (Naprzód, Nr. 260, 1908 r.).
„Do najszczerszych i najbardziej uczuciem przepojonych utworów najnowszej literatury naszej zaliczymy... książkę Struga... To dzieje zwycięstwa nad śmiercią“... (Głos, Nr. 245, 1908 r.).
„W nowym utworze swoim dał nam Strug coś niepomiernie wielkiego... Dusza jego, jak gdyby dostrojona do piękna polskiej, przecudnej jesieni, przepala się dziwnie równym płomieniem, kona spokojnie niemal i cicho... To ani symfonja bólów mózgowca, ani rozszalały i rozpacznych wyrzutów pełen marsz żałobny nerwowca współczesnego. „Jutro“ to — ciche, ale bezbrzeżnie bolesne preludjum“. (Prawo Ludu, Nr. 40, 1908 r.).
„Książka smutna, a serdeczna jak ostatni pożegnalny uścisk dłoni... Trzeba umieć wczuć się w... proces ponownego i zasadniczego przeszacowywania wartości, jaki się na progu nowego
