Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/179

 Odemknęły się drzwi z zamka i z zasuwy. Przez wazką szparę, bronioną przez dwa tęgie łańcuchy, wyjrzało jedno oko i lufa rewolweru.
 — Widzisz ten interes?
 — Widzę — tylko uwalaj, żeby mi cierpliwości nie zabrakło i żebym sobie nie poszedł, bo mnie już nie przeprosisz!
 Brzękły łańcuchy, i Gryziak wszedł do ciemnej sionki, potym do małego, jasnego, porządnie umeblowanego pokoju.
 — Oho, urządziłeś się po burżujsku za moje pieniądze. Ale nie bój się, nic ci nie zrobię.
 — Ja się nie boję, ale jeżeli ci to nie sprawi różnicy, to rozmawiajmy tak, jak teraz; proszę cię, siadaj, a ja zostanę tutaj.
 Głos wychodził z drugiego pokoju przez przymknięte drzwi.
 — Głupiś, ja nie mam żadnej broni, wracam prosto z X-go pawilonu, dzisiaj mnie puścili.
 — No, to tak gadaj! Jak się masz — cieszę się, że cię nie powiesili.
 Na progu ukazał się młody człowiek, ubrany z elegancją podlejszego gatunku, czarny, nieduży, z czarnemi baczkami. Spojrzenie miał wesołe i rozumne. Podali sobie ręce, ale w lewej gospodarz trzymał brauning dużego kalibru.
 — No, gadaj, na kiedy mi oddasz pieniądze? Zaraz mi trzeba pięćdziesiąt rubli, resztę za miesiąc, bo wyjeżdżam.
 — Pewnie do Ameryki? Dobrze, za miesiąc będziesz miał, ale dzisiaj — mogę tylko pięć. No,