Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/178

szył, jak gdyby miał wykonać jakiś dawny zamiar, który był powziął w chwili aresztowania, a który spoczywał gdzieś w utajeniu i teraz, poczuwszy swoją możność, ożył nagle i zażądał wykonania.
 Na Muranowskiej Gryzlak wszedł do jednego domu, pogadał ze stróżem, minął dwa wielkie podwórza i wszedł na maleńkie podwóreczko, ciemne, jak dno studni, skąd po ciemnych schodach wdrapał się na czwarte piętro.
 — Kto tam?
 — Ten, co gryzie.
 — Gryź klamkę, bo nie otworzę!
 — Otwórz lepiej, bo mnie znasz, te przede mną nie uciekniesz.
 — Czego chcesz?
 — Poco się pytasz, kiedy wiesz.
 — Ile?
 — Tyle, co mi się należy.
 — Nie mam w domu nic.
 — To otwórz drzwi, pogadamy.
 — Ale ja mam broń nabitą i nie popuszczę jej z ręki!
 — I ja te!... Ale głupi ty jesteś, przecież cię nie zabiję, zanim nie dostanę moich pieniędzy. To dla mnie nie interes.
 — Prawda i to — tylko słuchaj, Gryziak, na słowo honoru: bez zdrady! Słowo honoru?
 — Od kiedyż to sprawiłeś sobie honor?
 — Głupi jesteś. Ty nic nie wiesz, że u mnie wszystko inaczej! Otwieram — tylko bez figlów! Tylko, Gryziak, bez psich żartów!