Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/166

 Ogromnie się czegoś ucieszył Kiełza.
 — A z czyjej wy partji? Czyli też was zawadzili niesłusznie?
 Zamiast odpowiedzi nieznajomy zaczął gwizdać.
 Kiedy przynieśli światło, zobaczył młodego chłopaka lat około dziewiętnastu, w obdartym ubraniu. Włosy miał długie, zapuszczone, a oczy wielkie, jasne, jarzące i patrzące prosto a niewinnie, jak u dżego dziecka. Kiełza nigdy jeszcze nie widział u człowieka takich oczów.
 — Wy z miasta, ze wsi?
 — Ja ze świata, bywam tu i owdzie.
 — Musi was wygnębili dranie niezgorzej, mało na was sadła, chcecie jeść? Mam kiełbasę i syr — jak dadzą herbatę, podjedzcie sobie dowoli.
 — Dobrze, zjem, dziękuję.
 — Gdzieście siedzieli? Bo my, póki byli razem, pukalim na wszystkie strony, mało kogo ze starych nie znam.
 — Ja na górze od Wisły.
 — A z kim?
 — A z temi, co ich już niema. Siedzielim we trzech. Dziś w nocy dwu zabrali i powiesili. To byli moje towarzysze...
 — Pch! — westchnął Kiełza. — To niechybnie z naszej partii, bo innych nie tracą. To my swoi.
 — Chyba nie.
 — Ja bojowiec z polskiej partji. We wtorek mnie sądziły na śmierć.
 — To znaczy, że was powieszą jutro w nocy albo pojutrze...