Strona:Andrzej Kijowski - Dziecko przez ptaka przyniesione.djvu/74

rowanie — adres się zgadza, taj przyjechał. Chłopaki mi w kulbakach śpią, taż miej pan serce.
 — Panie — rzekł dziadek.
 — Rotmistrz jestem ....icz — rotmistrz ostrogami brzęknął.
 — Bardzo mi tego... Otóż, tego, ja nic nie wiem, że tu ułanów tego...
 — Ta co ja winien?
 — Stajnie u mnie, panie, pełne.
 — Może posuną się koniki?
 — Nie posuną się moje, panie, konie, bo je zamówił rząd dla Wodza.
 — Jakiego wodza?
 — Naczelnego.
 — Dziadka znaczy — zdumiony z lekka rzekł oficer.
 — Ano dziadka — huknął dziadek. — Furmanów muszę wysztyftować, konie wyczesać, wyrychtować powozy i karety, a pan mi tu kasarnię na łeb chcesz tego...
 — Ta nie krzycz pan. Chłopaki, mówię, śpią w kulbakach. To co ja zrobię? Taż to noc...
 W wielkim gniewie ścisnąłem fałd kotary, która mnie kryła. Znów jak przed laty o głowę syna, dziadek walczył z Wodzem, przeciw wojsku, które odganiał z swego domu. Z zeszytu Bolka powstał naraz obrazek jeden kolorowy, który oglądałem zawsze z płaczem: dworek biały w cieniu zielonych lip — na ganku stoi siwy starzec w żółtym kontuszu i żupanie, w ramionach trzyma dziewczę złote w białej sukience... Starzec płacze, przy nosie trzyma fular w kratę i ręką dziecku ukazuje żołnierzy, którzy nadciągają zwartą kolumną, bijąc w bębny. Wysokie czaka jak kominy, kity białe, na piersiach pasy skrzyżowane; kołnierze u nich malinowe i rabaty, nad nimi malinowy sztandar z białym orłem. A pod obrazkiem napis taki: „Patrzaj, Basiu, mówi stary, łkając w głos, patrzaj,