Strona:Aleksander Kuprin - Jama T. 2.djvu/102

runkowo potem ją porzuci. Ach, biedna dziewczyna. No, no, no proszę czytać dalej.
 Ale już po kilku stronicach wszystkie sympatje i ubolewania Łubki przeszły od Manon na stronę oszukiwanego kawalera.
 „Zresztą odwiedziny i wyjście ukradkiem p. de B. wywoływały we mnie zdziwienie. Przypomniałem sobie również niewielkie sprawunki Manon, które przekraczały nasze środki. Wszystko to trąciło hojnością nowego kochanka. Ale nie, nie! — powtarzałem, niepodobieństwo, by Manon mię zdradziła. Wie ona, że żyję tylko dla niej, wie doskonale, że ją uwielbiam”.
 — Ach głuptas, głuptas! — zawołała Lubka. Przecież to odrazu widoczne, że jest ona u tego bogacza na utrzymaniu. Ach, jaka ona ladacznica!
 I im dalej rozwijał się romans, tem żywszy i namiętniejszy udział brała w nim Lubka. Nie miała nic przeciwko temu, że Manon przy pomocy kochanka i brata obdzierała swych następnych opiekunów, a de Grieux grał po szulersku w klubie, ale każda jej zdrada wprawiała Lubkę w straszny gniew, cierpienia zaś kawalera wyciskały jej łzy z oczu.
 Pewnego razu zapytała:
 — Sołowjew, koteczku, kto to był ów autor?
 — Był to pewien ksiądz francuski.
 — Więc nie był rosjaninem?
 — Nie, mówię ci, francuz. Widzisz tam u niego wszystko: i miasta francuskie i ludzie o francuskich nazwiskach.
 — Więc powiada pan, był księdzem? Skądże on o tem wszystkiem wiedział?
 — A tak, wiedział. Poprzednio był zwykłym świeckim, szlachcicem, a potem został