Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/109

 — Wejdźcie, panowie, wejdźcie — zawołał d‘Artagnan — jesteście tutaj u mnie, a jak nas widzicie, wszyscyśmy wierni słudzy króla i pana kardynała.
 — Zatem, panowie, nic nie będziecie mieli przeciw temu, abyśmy spełnili dane nam rozkazy? — zapytał ten, który wyglądał na dowódcę wyprawy.
 — I owszem, nawet pomożemy wam, panowie, jeżeli tego będzie potrzeba.
 — Co on gada?... — mruknął Porthos.
 — Cicho, gapiu! — szepnął Athos.
 — A jednak obiecaliście mi... — cichutko wybąkał kramarz.
 — Możemy cię ratować, gdy sami zostaniemy wolni — rzucił mu w ucho d‘Artagnan — a jeżeli okażemy chęć bronienia cię, razem nas z tobą wezmą.
 — A jednak, zdaje mi się...
 — Chodźcie, panowie, chodźcie — głośno powiedział d‘Artagnan — nie mam żadnego powodu bronić tego pana. Pierwszy raz w życiu widziałem go dzisiaj, a przyszedł po to, ażeby się dopominać o komorne. Wszak prawda, panie Bonacieux? Odpowiadaj!
 — Najczystsza prawda — zawołał gospodarz — lecz nie powiedział pan jeszcze...
 — Ani słowa o mnie, ani o przyjaciołach moich, a o królowej nadewszystko — szepnął mu — albo zaprzepaścisz wszystkich, a siebie nie zbawisz. No!... panowie, dalej, zabierajcie tego jegomościa.
 I d‘Artagnan popchnął gospodarza ku straży, mówiąc:
 — Bezwstydnym łotrem jesteś, mój drogi... przychodzisz upominać się o pieniądze, u mnie!... u muszkietera!... Do więzienia z nim!... Panowie, raz jeszcze powtarzam, zabierzcie go do więzienia i trzymajcie pod kluczem jak można najdłużej, zyskam przynajmniej na czasie, aby mu zapłacić.
 Słudzy policyjni, rozwodząc się w podziękowaniach, uprowadzili swą zdobycz.
 W chwili, gdy wychodzili już, d‘Artagnan uderzył po ramieniu ich przywódcę, mówiąc:
 — Może wypijemy za wspólne zdrowie nasze? — i napełnił dwa kubki winem Beaugency, pochodzącem z hojności pana Bonacieux.