nsł. prekopen = bez śniegu, czes. kopno = twarda ziemia, młr. kōpno = odwilż; kopień = kopnia.
korbac – zob. kárbac.
korbacz; kuerbacz = karbacz. Por. srb. korbač, czes. karabač, niem. karbatsche, franc. cravache, z tureckiego kyrbacz.
korcz, kuercz = karcz. Por. pol. karcz, karczować, korczować.
korczák = wielka łyżka drewniana; korzczák, kuerszczuk = wielka łyżka drewniana; korzkiew, kuerszkiew = wielka łyżka drewniana, warząchew. Por. stsł. krŭčagŭ, krŭčaga, czes. krčáh, młr. koršov, ros. korčagŭ, korčaga, pol. korczyk, koruszek, korczak, korczaczek.
korka, koreczka, korki = chodak, drewniak, pantofel drewniany; korkárz = fabrykant chodaków; korkarnia = miejsce, gdzie „korki” wyrabiają. Wyraz ten w znaczeniu powyższym zdaje się, że jest nieznany w innych gwarach, stąd téż pochodzenie od: kora, korka = skórka, nieprawdopodobne. Por. niem. dyjal. korke = pantofel, trzewik. Fr. niem. kork, kurk = korkholz z hiszp. corcho = drzewo korkowe, korek, ang. cork, z łać. cortex; lit. kurke = pantofel. W gwarze nadnoteckiéj: korki, korci = drewniaki.
korkac = gdakać, kwokać; np. kokosz korcze. Por. stsł. krakati, nsł. krokati, czes. krákati, pol. łuż. krakać.
kornotok = pies pastuszy. Por. młr. kornuta np. vovcia = rogata owca, czes. kurnota, pol. kurnuty, kurnasisty, z rumuń. kornut, łać. cornu.
korus = mała brukiew; np. to koruse = licha brukiew, tj. sama skóra. Por. stsł. kora, pol. kora.
korzenica = perz. Por. stsł. korenĭ, pol. korzeń.
koscerzec se = 1. krzewić się, rozrastać się; 2. rozsieść się, rozwalać się na krześle, kanapie; np. żeto se koscerzy. – Koscerzena = kościerzyna, dawniéj kostryna. Por. *kostĭrŭ, nsł. kostrêba, łuż. koscierwa, błr. koster, pol. kostrzewa.
koseszczo, kuoseszczo = kosisko. Por. stsł. kosa, pol. kosa, kosić.
kosmień = kłąb, część u konia, wystająca na grzbiecie nad przedniemi nogami. Por. stsł. kosmŭ, czes. kosm, pol. kosm, kosmyk.
