Strona:Adolf Dygasiński - Zając.djvu/158

ną pobudził do wytropienia sprawcy owego figla z oślemi uszyma. Wieści, obwieszczane przez kuchcików i dziewki, powszechnie ukazywały szafarza, który z powodu oślich uszu jakoby radował się niezmiernie i miał „pękać od śmiechu“. Oczywiście, odgrywały tu wielką rolę żale i urazy do Kacpra za zbyt skąpe porcye dla ludzi, będących „na drugim i trzecim stole“.
 Zły, zgoryczony kucharz z papierosem w ustach poszedł do szafarni wybierać na obiad, wiodąc tu za sobą trzech kuchcików i dwóch psów, co już stanowiło manifestacyę.
 — Spojrzałem tylko i odrazu zrozumiałem, że szuka zaczepki, — opowiadał później Kacper felczerowi.
 — Psy w szafarni!...
 Następnie kucharz, puszczając szafarzowi prosto w nos dym z papierosa, zażądał tak wielkiej ilości cukru, masła, mięsa, rodzynków, migdałów i cytryn, że szafarz zapytał:
 — Zapewne cały dwór wyjeżdża z tym obiadem na tydzień do puszczy?
 Pan Filip w odpowiedzi puścił ogromny kłąb dymu i szafarz zaczął raz po razu kichać, a kuchciki — w śmiech, aż się kładli od śmiechu.
 Kiedy się już pan Kacper nakichał, wytarł nos w kraciastą chustkę i, śmiało patrząc kucharzowi w oczy rzekł:
 — Szlachcic uczy konia moresu ostrogą, psa — sforą, a chłopa — batem; ale bata jak raz