Strona:Adam Mickiewicz - Dziady część III.djvu/209

 Skacze ku niéj trup zwiedziony,
 Z grobu na grób, jak szalony,
       115  I rękami i nogami
 Wije, jak wiatrak skrzydłami.
 Już pada do jéj uscisków:
 Wtém z pod nóg jego wytryska,
 Dziesięć długich, czarnych pysków;
       120  Wyskakują czarne psiska,
 Od nóg lubej go porwały,
 I targają na kawały,
 Członki krwawym pyskiem trzęsą,
 Po polu roznoszą mięso.

       125  Psy zniknęły. — Nowe dziwo!
 Każda część trupa jest żywą:
 Wszystkie, jak oddzielne trupy,^[1]
 Biegą zebrać się do kupy.
 Głowa skacze jak ropucha
       130  I nozdrzami ogień bucha;^[2]
 Czołgają się piersi trupa,
 Jak wielka żółwia skorupa —
 Już zrosła się głowa z ciałem,
 Jak krokodyl bieży cwałem;
       135  Oderwanéj ręki palce
 Drżą, wiją się jak padalce;
 Dłoń za piasek chwyta, grzebie,
 I ciągnie rękę pod siebie;
 I nogi się przyczołgały,
       140  I znowu trup wstaje cały.
 Znowu wabi ulubiona,^[3]
 Znowu pada w jéj ramiona,^[4]
 Znowu go porwały czarty

1. w. 127 Wszystkie, jak ] I jakby R₁.
2. w. 130 R₁: Ku dziewicy ogniem.
3. w. 141 Znowu wabi ] wabi z dala R₁.
4. w. 142 Znowu ] leci R₁.