Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 3.pdf/36

 Głowa jéj opadła na jego piersi — ale wnet podniosła się mężnie. Zdjęła z ręki pierścionek.... Robert miał prostą obrączkę jakąś na palcu, machinalnie nie mówiąc nic — ściągnął ją i włożył Adzie na rękę, przyjmując pierścień, który mu dała.
 — W obliczu Boga — odezwała się Ada — przysięgnijmy sobie — połączeni jesteśmy na wieki. Błogosławieństwo kapłana przyjdzie gdy będziemy je mogli pozyskać.... ale od dziś — tyś mój — jam twoja....
 I stali tak chwilę, jakby przerażeni uroczystością téj godziny życia stanowczéj — wzywając z Niebios błogosławieństwa. Pierwsza Ada uśmiechnęła mu się z za łez....
 — Chodź, rzekła, siadaj — mówmy co nas czeka.... Bądź otwartym — ojciec twój będzie przeciwny?
 — Sądzę.... odparł cicho Robert....
 — Czy będziesz miał odwagę wyznać mu co się stało?
 — Nie w pierwszéj chwili — rzekł Robert — ale będę miał męztwo wytrwać, oprzeć się i pozostać ci wiernym. Ojciec mi zapowiedział, że na małżeństwo z kim innym niż z ubogą szlachcianką nie pozwoli.
 — Miał już wówczas mnie na myśli? zapytała Ada.