Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 3.pdf/31

 Brandys siadł czytać i głową potrząsł.
 — W liście nie ma nic tak strasznego, rzekł — tylko po cóż ta groźba, pod błogosławieństwem, jakby wątpił, że go posłuchasz?
 Spojrzał na zarumienionego Roberta, który ruszył ramionami.
 — Wiecie, kochany pułkowniku, rzekł Jazyga, jak ja kocham ojca, jak go szanuję. Każe, jadę natychmiast — ale.... ale mi to serce rozdziera. Nawykłem do.... was, do tego życia, towarzystwa. Stało mi się ono potrzebą....
 Brandys patrzał nań ze współczuciem, jaśniéj coraz widział co się święciło.
 — To jakaś fantazya starego pana Piotra — rzekł — pojedziecie, powrócicie.... No — i my do was zatęsknimy. W Ruszkowie po was pustki zostaną. Moja dobrodziejka lubi wasze towarzystwo.
 — A ja bez jéj towarzystwa — zawołał Robert żywo — ja nie wiem — czy wyżyć potrafię....
 Brandys brwi podniósł do góry i usta wydął — nie rzekł nic....
 Robert przeszedł się parę razy po pokoju, mając na ustach jakieś wyznanie, i nie śmiejąc go uczynić.
 — Coś tedy jest! mówił w duchu pułkownik — coś jest....
 — Według ojcowskiego przykazania muszę wyjeżdżać — natychmiast, odezwał się Robert wzruszo-