Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 2.pdf/54

 — A! cóż ciebie zachwyca? szepnęła Hortensya.
 — To prawda — nie mam daru zachwycania się, i zazdroszczę go szczerze tym wszystkim, którzy go w podziale dostali, — odpowiedziała Ada. Ale — cożem winna, że mnie taką Pan Bóg stworzył! Ja na tém najgorzéj wychodzę...
 — Przyznaj jednak — poczęła uparta panna Hortensya — il est très comme il faut.
 — Nie przeczę....
 — I bardzo przystojny mężczyzna?
 — A! nie przeczę i temu....
 — W dodatku artysta....
 — Jak Oblęcki — niestety!
 Hortensya poprawiła mitenki.
 — Zna się na obrazach niepospolicie.... Gdyś mu kazała przynieść twoją madonnę.... zachwycał się....
 — Tak, lecz wyznał, że właśnie tych szkół starych, w których jest duch i myśl, nie uznaje jako sztuki skończonéj, tylko jako niemowlęce jéj wyrazy.... a....
 Tu przerwała sobie Ada, przypomniawszy, że mówi do Hortensyi, którą sztuka niecierpliwiła....
 — Zdaje mi się — dodała panna Trocka — że gdy go bliżéj poznasz, oddasz mu sprawiedliwość.
 — Myślisz, że on... prędko podchwyciła Ada, że on tu.... zabawi?