Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 2.pdf/28

 — Niestety! babciu, dla tego, rzekł z miną poważną Karol, obowiązkiem jest moim nieszczęśliwą dolę moją stawić jako przykład okropny! Teraz młodzi starszych uczyć są obowiązani....
 Zaczęła się niby śmiać szambelanowa, i zwolna dobywszy z pod chustki zwitek przygotowany — wcisnęła go do rąk Karolowi. Zawahał się on z początku, wstyd mu się trochę zrobiło.
 — Z warunkiem, że pannie Dyakowskiéj....
 — Dam skrypt, bądź spokojny — odezwała się babcia. A teraz jeszcze warunek odemnie. Jedź mi zaraz. Jeżeli dwa dni zostaniesz w mieście, to stracisz pieniądze....
 — A! babciu....
 — Daj mi słowo honoru!
 — Strasznie wyszarzane.... nie mogę....
 — Powiedz, że pojedziesz — jak mnie kochasz....
 Karol rękę położył na piersiach.
 — Niech się babcia nie obawia. Największą assekuracyą jest to, że moim własnym interesem jest wyjechać ztąd. Pył, nuda i gorąco.... Spotykam się co dzień, a to z krawcem, któremu muszę czapkować, to z szewcem, którego częstuję cygarem.... to z restauratorem, którego przyjacielem być muszę — a tak — wolny jak ptaszek, ulecę na tych skrzydłach w światy marzeń i nadziei.... do młodości zgasłéj światów.... odrodzić się w powietrzu wonią wsi naszéj przejętém! A!...