Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 2.pdf/118

dnia tego miała otwarte. Żal mi cię szczerze.... Tyś trochę lekkomyślny.
 — A! trochę! Jesteś grzeczna bardzo — ja jestem okrutnie lekkomyślny — znam to do siebie — poprawić się za późno....
 — Nigdy późno, panie Karolu....
 — Bóg zapłać! całując ją w rękę odezwał się Karol. — Wierz mi — że mnie ratować nie warto.... Nadto długo się gubiłem.... Jestem otwarty.... to jedno co mi jeszcze zostało....
 Wchodząca panna Hortensya przerwała rozmowę i Karol odezwał się do niéj witając:
 — Proszę o listy do Warszawy — jutro jadę.
 — A toż co znowu?
 — Okrutna tęsknota do billardu.... Śni mi się.... marzę o nim.... Stukot kul, chrzęst kijów.... zapach sali.... nie dają mi spoczynku! Zwyciężony jestem.... powracam!
 Skłonił się komicznie. Z kątka spojrzała nań panna Karolina i zbladła. Bladość tę dostrzegli wszyscy, choć pochyliła się zaraz do kłębuszków i zaczerwieniła jak wiśnia.
 — Otoż — pomyślała oburzona Hortensya — cośmy zyskali.... Dziewczynę zbałamucił, nic nam tu nie poradził, i właśnie kiedy parobczak powraca, on się cofa, jakby mu z placu chciał ustąpić.
 Gniewna zmierzyła go wzrokiem pogardliwym.