Przejdź do zawartości

Strona:Abu Sajid Fadlullah ben Abulchajr i tegoż czterowiersze.djvu/45

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
LXXXVIII.

Serce moje minionym zawsze wierne ślubom,
Dusza, pełna tęsknoty, wspomnieniami żyje;
Żadna chęć, żadna żądza serca mi nie dręczy,
Oprócz żalu po tobie, który w nim zamieszkał.



LXXXIX.

Piękność ta, rosczesawszy włosy jedwabiste,
Loki, ambrą pachnące, na swą twarz zwiesiła,
A to, ażeby lica roskwitającego,
Nie poznał nikt prócz tego, dla którego kwitnie.



LXXXX. [1]

Gdybyś nie zamieszkała była w sercu mojim,
Zalałbym ono serce rwącéj krwi falami;
Gdybym w stęsknionych oczu spojrzeń twych nie dźwigał,
Płakałbym, jako rzeka, u wrót morskich głębi;
Gdyby dusza ma wiarę w miłość twą straciła, —
Tysięcznych sztuk podstępem wyrwałbym ją s ciała!






  1. LXXXX. Cztérowiérsz pierwowzoru żądał w przekładzie sześciowiérsza.