Strona:A. Lange - W czwartym wymiarze.djvu/52

wątpienia — mówiła — coś się w niej budzi powoli, jakieś wspomnienie, ale było to raczej wspomnienie snów i rojeń sennych, niż rzeczywistości. Dopiero po kilku tygodniach zaczęła sobie ten sen uświadamiać: ja podsuwałem jej obrazy, które musiała w tym śnie oglądać.
 Klaskała w ręce, płakała i śmiała się z podziwu, gdym jej własne jej sny opowiadał; nasze dziecinne radości i smutki — nasze pierwsze pocałunki — i kłótnie, zwłaszcza historję z powodu jakiejś Emilki — i potym zerwanie. Jadzia była zawstydzona tym widzeniem sennym i opowiadała dalsze swoje, jak nazywała, sny. Zerwawszy ze mną, zapoznała się z jakimś starszym panem, który się z nią ożenił; był dość zamożny, ale ona szczęścia w tym związku nie znalazła i zawsze żałowała, że tak nagle mnie porzuciła. Ale szczęściem — dodała — był to sen. Nigdy z tobą nie zrywałam; zawsze byłam twoja.
 Ucałowałem ją w usta i w szyję, gdy nagle ujrzałem na jej piersi medaljonik, a w medaljoniku był jej własny portrecik z lat dziecięcych. Byłem dziwnie poruszony: ja znam ten medaljonik; taki sam, może tensam — ona mi niegdyś dała na pamiątkę. Czy przypominasz sobie o tym? Ale właśnie ja taki sam medaljon zakopałem w parku zamiejskim, pod starym klonem. Jeżeli ten medaljon jeszcze tam jest, to znaczy, że wszystkie moje przypuszczenia się potwierdzają.
 — Pójdźmy do parku — rzekłem — musimy zbadać, czy ta metalowa skrzyneczka jeszcze się tam mieści.