Strona:A. Lange - W czwartym wymiarze.djvu/223

 Pewnego razu siedzieliśmy we dwuch — było to u mnie — i graliśmy w szachy; Fulgienty grał niefortunnie i dostał mata. Szymon przyniósł herbatę i rozmawialiśmy o różnych sprawach, gdy naraz, spojrzawszy w okno, w przeciwległym domu zobaczyliśmy w mieszkaniu Fulgientego zapaloną świecę.
 — Patrz-no, ktoś tam jest u mnie.
 Rzeczywiście, jakiś pan czarno ubrany — krążył po jego gabinecie.
 — Kto to być może? Trzeba się dowiedzieć.
 W kilka chwil potym byliśmy przed bramą domu Trzona. Koło furty stał stróż i ćmił fajkę.
 — Wincenty, powiedźcie, kto to zachodził do mnie?
 — A no, prócz pana dobrodzieja, nie widziałem nikogo.
 — Co też wy mówicie? — niespokojnie odparł Fulgienty i szybko pobiegł na schody. Ja za nim.
 Otworzyła nam posługaczka Janowa.
 — Kto tu przychodził? — zapytał ją nieco zdławionym głosem.
 — Dyć pan sam przychodził. Nikogo tu nie było.
 Szybko wpadł do swego gabinetu. Nie było nikogo. I świeca się nie paliła. Musiał ulec jakiemuś złudzeniu.
 Zapalił świecę i zaczął się rozglądać dokoła. Mimowoli spojrzał na biurko.
 Na białym papierze — formy kancelaryjnej —