Strona:A. Lange - W czwartym wymiarze.djvu/124

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

znaczenia, których treścią byłby czysty przypadek? bo czyż przeznaczenie nie jest przypadkiem, a przypadek nie jest że przeznaczeniem?
Tak rozmyślał Almanzor, siedząc na balkonie swego pałacu, a pałac zajmował wielki obszar po siedemset i dwadzieścia kroków z każdej strony świata; na szczycie pałacu wzdłuż dachu szła na cztery strony rozsnuta — balustrada z marmuru rzeźbionego w koronkę, tworząc balkon nieprzerwany, skąd Almanzor mógł oglądać wschód i zachód, północ i południe nieba.
Jeden, najmilszy kalifowi balkon był niby oderwany od świata i dawał widok na piękny ogród, pełny róż i granatów, zaludniony stadami łabędzi na jeziorze i saren oswojonych w gęstwinach; za ogrodem zaś rozpoczynała się głęboka czarna puszcza. Drugi balkon zwrócony był ku morzu, po którym się toczyły mnogie okręty, przywożące towary z dalekich krańców ziemi.
Trzeci balkon otwierał oczom monarchy widok babieńca, w którym tysiąc kobiet oddawna za królem próżno tęskniło.
Z czwartego balkonu mógł widzieć rynek miejski i ulice pełne ludzi; tu szlachetni rycerze i ciury obozowe, bogaci kupcy, łachmanami pokryci drążnicy i półnadzy murzyni mieszali się ze sobą.
Od strony ogrodu samotny siedział Almanzor — i, kurząc tytuń w wielkim cybuchu, a sącząc czarny płyn kawy z białej chińskiej filiżanki — spoglądał na czysty błękit nieba, po którym słońce zniżało