Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/95

 — Cyt! — syknął Mongoł.
 Henryk przykucnął i oglądał się na wszystkie strony.
 Zdaleka ku skałom z zaczajonymi ludźmi biegły duże stada nieznanych chłopakowi zwierząt. Były to jakieś kozły, ale jakie?
 Stada zbliżyły się na 500 kroków i spokojnie rozproszyły się po równinie.
 — Co one robią? — pomyślał Henryk, widząc, że zwierzęta rozgrzebują kopytami ziemię, tworząc rowki, a później długiemi językami liżą ziemię, pozostawiając okrągłe dołki.
 Dziwne to były zwierzęta!
 Jedne, bardzo podobne z kształtów do owcy, miały brunatno-żółte, o długich, gęstych włosach futro oraz pękaty, pomarszczony, rozdęty i brózdą przedzielony na dwie połowy pysk. Samice, prowadzące ze sobą małe, nie posiadały rogów; głowy zaś samców były uwieńczone jasnemi przezroczystemi rogami.
 — Sajgi! — szepnął Czultun.
 Sajgi chodziły dokoła i zabawnie poruszały wystającemi naprzód nosami i parskały.
 Henryk widział przed sobą tak zwane, dość pospolite w Azji, antylopy stepowe, niezgrabne, swoim dziwacznym wyglądem wzbudzające śmiech.