Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/68

ozdobione barwnym haftem, okrągła czapka z uszami — był to zwykły strój mongolski.
 Henryk nie widział twarzy leżącego, bo człowiek ten upadł piersią na ziemię.
 Nie ruszał się wcale.
 Trzymając karabin w pogotowiu, zbliżył się do niego Henryk i stanął nad Mongołem.
 Pochylił się nad nim i wymówił zwykłe pozdrowienie chińskie.
 Mongoł nie odpowiedział i nawet nie poruszył się.
 Wtedy Henryk uniósł jego głowę i zajrzał mu w twarz. Okrywała ją śmiertelna bladość.
 Wargi były mocno zaciśnięte, oczy zamknięte, na szyi plamy krwi.
 Z trudem udało się chłopakowi przewrócić Mongoła na wznak. Wtedy zrozumiał wszystko.
 Kurtka, poszarpana i podarta, odsłaniała pierś człowieka.
 Pierś! Była to raczej ogólna rana.
 Strzępy skóry i skrzepłe sople krwi okrywały ją. Długie, niby nożem zadane blizny ciągnęły się od szyi i karku nieszczęśliwego i ginęły w gmatwaninie nasiąkniętych krwią łachmanów ubrania i poszarpanych kawałków mięsa, obrywków skóry i skrzepów krwi.
 Henryk ukląkł nad rannym i zaczął słuchać.