Strona:Żółty krzyż - T.I - Tajemnica Renu (Andrzej Strug).djvu/90

pani do roku nie wyjeżdża z naszej Francji, bo będzie źle!
 — Ale ja muszę właśnie wyjechać zagranicę! Niech mi pan pozwoli, bo muszę!
 — Proszę się nie śmiać podczas wróżenia, bo panią tknie urok!
 — Dobrze, dobrze!
 — Za rok może pani robić, co pani chce, ale przez ten rok...
 — Cóż, kiedy ja zawsze robię co chcę?
 — Zgoda. Niech pani jedzie, ale broń Panie Boże, nie wracać mi przed rokiem, bo pani zginie, czyli, że tak powiem, umrze. Z taką linją życia nie ma żartów. Fachowiec to pani mówi!
 — Dziękuję za radę i do widzenia.
 Tu stary wróżbita schwycił ją za rękę i natarczywemi gestami nakazywał milczenie. Zapatrzył się wdal we mgłę ku Trocadéro, pochylił głowę i nadsłuchiwał.
 — Słyszy pani? — wyszeptał.
 — Nie — odszepnęła mimowoli Eva.
 — Niech pani słucha... Niemieckie ciężkie baterje... Tylko niemieckie dochodzą, bo biją nawprost, a nasze stoją do Paryża tyłem... Na mostach nocą najlepiej dosłyszeć... Salwa... Salwa... Salwa... Niechże pani słucha. Bo w gazetach to tylko czyste naciąganie. Ktoby temu wierzył? Ludzie gadają jak obłąkani. Człowiekowi już się dawno pomieszało w głowie. Ale jak człowiek usłyszy armaty na swoje własne uszy, to dopiero wierzy, że jest wojna.