Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/310

 — Tylko niszczyć? — poderwał się Miszutka.
 — Tak. Zgadłeś. Zniszczyć cało niedorzeczną nadbudowę, którą obarczono przyrodzoną człowiekowi naturę. Przede wszystkim zniszczyć wszystko, co wyrosło z Rewolucji Francuskiej: demokrację, masonerię, kapitalizm.
 — Stop! Galopujesz!
 — Wcale nie. Zastanów się nad tym, że kapitalizm jest prostą konsenwencją liberalizmu. Bezsprzecznie. A poza tym wyrwać z psychiki ludzkiej takie zakorzenione nonsensy, jak pojęcie równości, wolności, braterstwa. Człowiek nigdy nie był równy innym, nigdy nie był wolnym, a braterstwo to przesąd naiwnych. Braterstwo może być interpretowane tylko jako dyscyplina. Rodzinna i społeczna.
 Miszutka wstał i zwrócił się do Stefana:
 — Stefku! W imię nadchodzącego ustroju hierarchii społecznej wzywam cię do użycia dyscypliny dla poskromienia twego brata.
 Henryk potrząsnął głową:
 — Mylisz się, Miszutka. Tu nie starszeństwo decyduje.
 — Jakto? Więc gdzież twoje uwielbienie dla chińskiego patriarchatu?
 — To nie ma nic do rzeczy. Zdyscyplinowanie nie może odbywać się mechanicznie, tu nie ma znaczenia kalendarz.
 — Tylko co?
 — Wola, charakter, siła przekonań. Lecz przede wszystkim wola.
 Stefan uśmiechnął się:
 — Nie zależy mi na senioracie.