Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/242

 — Nie. Wuj zamierza zrobić ze swoich dóbr rodzaj fundacji, chce podzielić wszystko na działki dwudziestohektarowe i osadzić na nich chłopów. Ma to być multum ordynacji. Ziemi nie wolno sprzedać, ani wydzierżawić, ani zastawić.
 — Ach więc tak?! — zdziwiła się Bogna — a pan?
 — Co ja?
 — Przecie pan jest najbliższym spadkobiercą swego wuja.
 Borowicz wzruszył ramionami:
 — Nie mam na to wpływu.
 — Ale pan nawet pomaga zrealizować ten plan, pozbawiający pana majątku, olbrzymiego majątku!
 — Nie pomagam.
 — Jednak umyślnie po to pan przyjechał.
 Borowicz spojrzał na nią:
 — Miałem i... inne powody.
 Więc nie omyliła się. Pierwsze wrażenie nie zawiodło. Chodziło tu o nią. I znowu czuła wzrastający niepokój.
 — Miałem i inne powody — powtórzył niepewnym głosem Borowicz.
 — Zatrzymała się i spojrzała mu w oczy:
 — Słucham, niechże pan mówi!
 — Ach, — zaśmiał się, a raczej udał, że się śmieje — nic znowu tak ważnego, to jest... nic poważnego... Nie należy przesadzać...
 Unikał jej wzroku, a Bognę opadły najgorsze przeczucia. Zbladła i chwyciła go za rękę:
 — Panie Stefanie! Co się stało?
 — Nic się nie stało — odpowiedział trochę poiryto-