Gdy św. Franciszek miał już uczniów siedmiu, przyprowadził wszystkich do Najśw. Panny Anielskiej, aby ich nauczyć życia zakonnego. Pewnego wieczora zebrał ich koło siebie i stojąc w pośród nich, z wielką mądrością wykładał obowiązki ich posłannictwa i wskazywał sposoby, jak je spełnić mają. Następnie, wysyłając ich na misyę, rzekł: »Idźcie więc, głoście ludziom pokój i nakłaniajcie ich do pokuty dla odpuszczenia grzechów. Jedni przyjmą was z radością i chętnie was słuchać będą, inni bezbożni, dumni i gwałtowni, będą wam przyganiali i powstaną przeciwko wam. Znoście wszystko cierpliwie i niech nic was nie trwoży«. Wszyscy kornie schylili czoła, ucałowali jego nogi, jako przedstawiciela Bożego i oświadczyli mu, że czekają na jego rozkazy. Franciszek rozdziela świat znakiem krzyża i posyła po dwóch w trzech różnych jego kierunkach, czwartego zostawiając dla siebie i swojego towarzysza i tak mówi do każdego z osobna: »Zrzuć na Pana staranie twoje, a on cię wyżywi«. (Ps. 54).
W przełożonych uważaj zawsze przedstawicieli i zastępców Boga, bądź im posłuszny i nic nie czyń bez ich błogosławieństwa. Miej ufność, Bóg cię zawsze wspomoże.
Strona:Święty Franciszek Seraficki w pieśni.djvu/131
Ta strona została przepisana.
