Słownik etymologiczny języka polskiego/zufka
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
zufka, zuwka, żufka, żuwka, ‘polewka’; częste w 15. i 16. wieku, ginie w 17. wieku; z niem. Suppe z franc. soupe, a to z niem. saufen, ‘żłopać’. Niemieckiemu s- odpowiada w dawnych pożyczkach ż- (p. żeglarz, żegnać), później i z-, np. zaga z niem. Säge, ‘piła’, a z przedsuniętem d- (por. dzwon): dzaga, u Bielawskiego, prusaka, 1595 r.: »obie dzadze«, ‘obie piły’; zegar z Seiger; więc zjawia się i zufka, »winna zuwka«, po »Murmeljuszach« i »Mimerach« (słowniczkach 16. wieku); u Reja żufeczka, u innych i żófeczka. Nowa pożyczka: zupa.
