Słownik etymologiczny języka polskiego/dzwon
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dzwon, dzwonić, »dzwonka ruszać«, ‘ogłaszać’, dzwonki (w kartach, dziś ‘karo’), dzwonnik; w biblji i w 16. w. jeszcze bez przysuniętego d-: zwonki, zwoneczki, ‘cymbałki’; roślina, od której boginki uciekają (‘hypericum’): zwoniec i zwonki. Od pnia *zwĭn-, ‘dźwięczeć’ (lit. żwingti i żwengti, ‘rżeć’, żwangeti, ‘dźwięczeć’), w staropolsk. i czes. przestawione: wznieć ‘brzęczeć’, wzniali i zawzniali w psałterzu (‘sonare’); Żmigrody (jest ich kilka, prastare) są Zwenihorody ruskie (zwnigród, niezrozumiałe, przekręcono na żmigród); Zwĭnĭmĭr, król kroacki, r. 1070.
