Słownik etymologiczny języka polskiego/wy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
wy; wykać, ‘mówić komu: wy’; w dalszych przypadkach was, wam; wasz (p.); waszeć z waszmość, itd.; ale na pierwotną odmianę drugiej osoby liczby mnogiej składały się niegdyś dwa pnie (jak i dla osoby pierwszej, por. my: nas): prus. wans, ‘was’, łac. vōs (ind. was, tylko bezprzyciskowe), i prus. lit. jūs, ‘wy’, judu, ‘wy oba’, goc. jūs, ang. you; ind. jūjam, ‘wy’, juszmān, ‘was’. Słowianom ten drugi pień zupełnie obcy.
