Słownik etymologiczny języka polskiego/na-
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
na-, pozorny pień dla liczby mnogiej zaimka pierwszej osoby: nas, nam, nami (liczba podwójna: naju, nama); a z ō: łac. nōs, nōbis, grec. nō, prus. nuson, numa(n)s; pierwszy przypadek z odmiennym pniem, p. my, Litwin wyrównał tę pierwotną różnicę, mówi: musu, mums, wedle mes. Od tego nōs- zaimek dzierżawczy: nasz; naski, »po nasku«, ‘po naszemu’, w 16. i 17. wieku, wedle swojski; w nasz, wasz, przyrostek -j; prus. bez niego: nusa, ‘nasza’.
