Słownik etymologiczny języka polskiego/wstęga
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wstęga, wstążka, pierwotnie ‘zaponka, nitka, taśma’ (wstęgowiec, ‘tasiemiec’), później ‘pas, szarfa’; od tęg-, p. ciąg; cerk. wŭstągy, ‘rzemień’ (gławotęż, na głowie), słowień. stōgla, ‘rzemyk’, czes. stouha (i u nas pojawia się stęga, z innym przyimkiem) i otuh (do ściągania, wiązania).
