Słownik etymologiczny języka polskiego/wstecz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wstecz, wsteczny, wstecznik, to samo co »wspak«; od tknąć (p.); wyszło od przewodu sądowego, gdzie »tykano« sędziego, apelując do niego: »demonstrans dotycząc się super illo iudice«, »ad illum ponendo i dotycząc się« (tego, co dał rok, t. j. termin); r. 1393: »kiedym kazała wziąć po westczy«; wztecz odmieniało się: weztczy (jak szwiec, szewca; sjem, sejmu), później pierwszy przypadek uogólniono; wsteczyć i wsteczyć się, ‘odwrócić’: »wsteczyło się słońce«, Leopolita, »do swoich wsteczył«. Por. tecz.
