Słownik etymologiczny języka polskiego/wrot
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
wrot, »bez wrotu«; wrócić, wracać, z licznemi złożeniami, a od nich rzeczowniki: nawrót, odwrót, odwrotnie; przewrót, przewrotny, przewrotowy; zawrót, »zawracanie głowy«; na wywrót; zwrot, zwrotka i wrotka; wrotnica; wrotycz, przewrotnik, roślina ‘tanacetum’ (bo wraca panieństwo), urobione jak słodycz, gorycz; wrotosierć, ‘z siercią odwróconą (ku głowie)’; zwrotnik, podzwrotnikowy. Prasłowo; wrot z *wort, do wĭrt-, p. wiercieć. Cerk. wrat, ‘szyja’, wratiti, ‘wrócić’; rus. worot, worotit’, ‘wrócić’ i ‘oddać’; lit. wartyti, ‘wrócić’ (nie: ‘oddać’), prus. wartina sien, ‘odwróci się’; ind. wartajati, ‘obraca’; goc. fra-wardjan, ‘wniwecz obrócić’.
