Słownik etymologiczny języka polskiego/wiercieć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wiercieć (wiercić mylne), wywiercać, i t. d.; wiercioch i wiercimak; wiercipięta; częstotliwe wartać (p. wart) i wiertać; wiertak. Prasłowo, o trojakiej wokalizacji: w˘rt-, nasze wiercić i wartać (p. wart); wert-, nasze wrzeciono (p.); wort-, p. wrot; tak samo w litewskiem: wirsti, ‘upaść’, ‘odmienić się’ (prus. wirst, ‘staje się’); wersti, wercziu, ‘obracam’; wartyti, ‘obracać’. Cerk. wrtěti sę, wrsztą, rus. wiertieť, wierczu. Ind. wartate, ‘obraca się, jest’, łac. verto, ‘obracam’ (stąd wertować, np. karty); niem. werden (goc. wairthan); łac. oportet, ‘potrzeba’ (stąd i oportunizm itd.).
